Rodzaj stylu etnicznego; techniki nadające mieszkaniu wygląd afrykańskiej chaty.
Pożądane wrażenie osiąga się za pomocą szorstkiego tynku, ebonitu, szkarłatu, czerwonej farby, odcieni dżungli i sawanny.
Meble są niskie, z nutą rzemieślniczego, prymitywnego wzornictwa. Odpowiedni jest kominek, udekorowany jako palenisko, a także światła pochodni.
Dla wzmocnienia efektu stosuje się tkaniny z ornamentami nigeryjskimi i kongijskimi, nadruki lamparta i zebry, terakotowe figurki zwierząt totemowych oraz drewniane maski.

Styl amerykański we wnętrzach narodził się równolegle z kolonizacją Nowego Świata.
Jego cechy charakterystyczne to: brak przedpokoju, kuchnia połączona z salonem, zastosowane drewniane pilastry, kartusze, rozety na frontach mebli.
Materiały są zarówno tradycyjne, jak i plastikowe, imitujące luksus.
Kolory nawiązują do pokoju: odmiany brązu, pistacji, oliwki, miękkiego błękitu.
W salonie obowiązkowym elementem jest sofa, obszerne fotele i elegancki żyrandol. Kuchnia jest w stylu wyspowym, zazwyczaj z barkiem śniadaniowym.

Amerykańskie wnętrza są liberalne i elastyczne. Prawdziwe bogactwa i antyki łączą się z groszowymi pamiątkami; charakterystycznym elementem są rodzinne zdjęcia i trofea sportowe.

Styl angielski to zestaw metod dekoracyjnych charakterystycznych dla Wielkiej Brytanii w okresie od królowej Anny do królowej Wiktorii.
Cechy charakterystyczne to konserwatyzm, dostojność, szlachetne drewno, kominek, gęste wyposażenie.
Gamma jest wyciszona: kawa, matowa czerwień, zieleń mchu, trochę bieli. Nadruki to paski, tartan plaid, paisley, grube wzory roślinne.

Styl jest obfity i jest dużo mebli. Kultowe elementy – sofa Chesterfield, sekretera, krzesło mantelowe, regał, stolik do herbaty, kredens, zegar ścienny/podłogowy zestaw w drewnie.
Żyrandol z brązową lub mosiężną oprawą rozświetla wnętrze.
Srebro, brąz i porcelana, a także tradycyjne obrazy dopełniają atmosferę. A także ciekawostki z “kolonii“: mauretańska skrzynia, indyjska szisza, koral z tropików.

Jest to styl wnętrzarski nieodłącznie związany z kulturą starożytności.
Cechy: kolumny, nisze, łuki, rzeźby, freski, listwy, draperia, kominek z portalem prostokątnym.
Materiały to polerowany kamień, błyszczące płytki, gładkie drewno.
W palecie dominują odcienie gliny, morza, kamyków i piasku. Jako ozdoby wykorzystywane są fale, muszle i greckie meandry.
W skład wyposażenia wchodzą komody i stoliki z podnóżkami, ławy i ławeczki.
Centralny żyrandol jest duży, ale nie nieporęczny, z wykwintnymi plafonami. Dużo lamp bocznych, tworzących klimat vintage.
Wystrój jest rozproszony na ścianach, suficie i meblach. Są tam malowidła, płaskorzeźby i mozaiki, fragmenty w postaci atlantów i kariatyd.
Wnętrze jest szczegółowo opisane za pomocą pomniejszonych kopii antycznych posągów, amfor i ceramicznych mis.

Znany również jako styl pałacowy. Powstał za czasów Napoleona, mieszając klasyczne i antyczne kanony z imperialnymi ambicjami.
Jego osobliwością są malowane sufity z medalionami, luksusowe meble ustawione wzdłuż ścian, ogromne lustra, obecność militarnych, heraldycznych, triumfalnych atrybutów: tarcz, herbów, wieńców laurowych.
Podstawą materialną stylu “imperialnego“ jest szlachetne drewno, polerowany kamień, brąz, gobeliny i drogie tkaniny.
Dominuje złoto, szafir, rubin, ametyst i inne “jubilerskie“ kolory.
Jeśli chodzi o meble wybierz miękkie przedmioty z rzeźbionymi plecami i na kształtnych nogach, owalne i okrągłe stoły, monolityczne szafki z pilastrami, bure z kwiatowymi ornamentami.
Lustra podłogowe, puchary z zakrzywionymi “szyjkami“, cylindryczne postumenty i szkiełka oraz eleganckie instrumenty muzyczne to ikoniczne dzieła.
Oświetlenie centralne zapewniają żyrandole, boczne – lampy w formie dużych kandelabrów.
Obrazy batalistyczne i antyczne posągi dopełniają wystrój.

Styl ugruntował się w 1925 roku pod wpływem Międzynarodowej Wystawy Sztuki. Art Deco skrystalizował cechy charakterystyczne dla modernizmu, neoklasycyzmu i konstruktywizmu, realizując wzmożone zainteresowanie postępem i łaknienie nowych przyjemności.
Jego szczególnymi cechami były śmiała geometria, masywne formy, obfitość faset, a także odniesienia do geografii, archeologii i industrializacji.
Do typowych zasobów tego stylu należą polerowane drewno o wyrafinowanej fakturze, szkło, stal, aluminium i chrom.
Ikoniczne dzieła – witraże, lustra, gięte konsole, półokrągłe komody, parawany z mosiężnymi intarsjami, lampy podłogowe, złocone i srebrzone detale.
Kolorystyka to połączenie czerni i złota, czerni i bieli, szarości, beżu i burgundu.
Wystrój jest szczegółowy i egzotyczny: lampy stołowe, “dzikie“ skóry, bibeloty z ozdobnych kamieni, skrzynie z krokodylej skóry, miniaturowe repliki historycznych budynków i artefaktów.

Styl historyczny, prekursor Art Deco z ideą znalezienia równowagi między wyrafinowaną estetyką a produkcją przemysłową.
W różnych krajach secesję nazywano w różny sposób, np.: w Niemczech Jugendstil, we Francji Fiendesieck, w Czechach i Austrii – Sotsesion, w Rosji – Art Nouveau.
Osobliwości: odmowa kątów prostych, dokładne piony i poziomy, imitacja form roślinnych, ozdobne wzory.
W skład dekoracji wchodzi gięte drewno, plastik gipsowy, tapeta z częstymi kwiatowymi nadrukami.
Meble mają kapryśne zarysy; typowe dla wyposażenia są sofy o płynnych, “kobiecych“ formach, krzesła wiedeńskie, półki, zgrabne kredensy.
Paleta jest zmiękczona, przydymiona: przykurzony róż, odcienie tytoniu, matowe perły.
Akcesoria i dekoracje obejmują żyrandol z masy perłowej, nakrycia stołowe malowane winoroślą i ważkami, figurki tancerzy i sportowców, pawie pióra.

Ze słownictwa wojska termin ten przeszedł do sztuki w 1825 roku jako ogólna nazwa ruchów pionierskich.
Cechy stylu: zaawansowane i masowo produkowane materiały, jednoczęściowe wykończenia, kontrasty kolorów i faktur, brak półtonów.

Awangarda zawsze zrywa z szablonami, dlatego zamiast ścian i drzwi buduje łuki i wybiegi, strefując przestrzeń dużymi obiektami.
Meble stanowią wysuwane stoliki, szafy, pufy o oryginalnym kształcie.
Styl podkreślają również ikoniczne elementy, takie jak fotel Diamond, Panton Chair i krzesło ZigZag.
W skład palety wchodzi tonacja bazowa oraz bloki radykalnej czerwieni, żółci, śliwki i ultramaryny.
Do tworzenia kompozycji i instalacji wykorzystuje się lampy oraz taśmy LED.
Akcesoria i dekoracje obejmują surrealistyczną lub abstrakcyjną sztukę i duże szklane wazony.

Narodził się w XVI wieku na fali rozkwitu cywilizacji europejskiej, pojawienia się nowych tytułów, afirmacji etykiety i ceremonii.
Cechy zachwycające opulencją, pasją, formami i kapitelami, kolumnami, misternymi wzorami.
Materiały są drogie i ekskluzywne: kamienne płyty, barwione drewno, gobeliny, sitodruk, tłoczony aksamit i monogramy. Sztukateria i obrazy, zdobiące sufit, “spływają“ na ściany. Podłogi to parkiet lub marmur.

W baroku nie ma banalnych przedmiotów, każde dzieło jest okazem sztuki. Wszędzie lustra w zwojach, sofy z falistymi oparciami, rzeźbione, inkrustowane stoły, fotele na zwierzęcych nogach, komody ze “złotymi“ okuciami.
Kolorystyka łączy czekoladę i róż, aksamitny błękit, biel, zieleń, odcienie marsali i złocenia.
Żyrandol z mnóstwem kryształowych drobiazgów i złocone kinkiety rozświetlają atmosferę. Okna zasłonięte są ciężkimi podwójnymi zasłonami na obszyciu.
Kupidynki, psyche, wazy podłogowe, statuetki bohaterów w napiętych dramatycznych pozach, porcelanowe dzbanki, reprodukcje Caravaggia, Bruegla i Rubensa dopełniają obrazu.

Powstał w 1919 roku jako konsekwencja szkoły Bauhaus, założonej przez niemieckiego architekta Gropiusa. Łączył on niemiecką awangardę z doktryną funkcjonalizmu.
Cechy: geometryzm i rytm, minimalizm, dostępność budżetowa, racjonalność.
Materiały: szkło, metal, zmiękczone drewnem i skórą.
Meble jasne, kwadratowe, prostokątne, okrągłe. Styl ten charakteryzują stoły transformatorowe, szafy modułowe i regały aluminiowe. Ikoniczne elementy to krzesło Barcelona, krzesło Brno i szafa Josefa Pohla.
Paleta jest bogata, z jasnymi akcentami; tekstyliów jest niewiele, a dodatki to sprytnie ustawione lampy i urządzenia.

Znany również jako styl flamandzki, ten styl jest najbardziej znany z prac Axela Verwoerdta, projektanta z Belgii.
Jej szczególne cechy to umiar, upodobanie do naturalnych materiałów i faktur, harmonia pomiędzy elementami retro i współczesnymi oraz uniwersalność tkanin.
Materiały zrównoważone, drewno i jego modyfikacje, tynk, szkło, kamień.
Preferowane kolory to beżowy, biały, piaskowy, dymny, niebieski.
Sofy i krzesła z pokrowcami, patynowane komody i wiklinowe fotele wskazują na ten styl.
Dodatki to flamandzki żyrandol, kute lampy, kosze, warstwowe lniane obrusy.

Ukształtowany na początku XIX wieku jako reakcja obronna na strajki i strajkujących; uosabia pragnienie stabilności, prywatności
Cechy charakterystyczne: klasyczna kompozycja (meble wzdłuż ścian), idealne proporcje, integralność otoczenia, kameralna atmosfera.
Materiały są proste: deski, tynk, tapeta w paski.
Meble są wysokiej jakości, o nienagannym kunszcie. Dominują stoły przesuwne, szafki do pisania, komody, taborety, które przekształcają się w schody.
Gama kolorów jest domowo ciepła bez nadęcia, tekstylia są nieskomplikowane i praktyczne.
Wystrój składa się z haftowanych serwetek, skarbonek i figurek pastorałek.

Znany również jako bio-tech, to najnowszy styl wyłaniający się z łona nauki, która wprowadziła do produkcji przemysłowej wzorce żywej natury.
Cechą charakterystyczną są zakrzywione i łukowate linie, lustrzane faktury, symbioza naturalnych i syntetycznych surowców.
Materiały – gładkie drewno, elastyczny kamień, inteligentne szkło, ekoskóra.
Kolory są czyste, imitują pnie, niebo i liście.
Układ jest luźny, ścianki działowe i meble mają strukturę przypominającą plaster miodu, pory, korzenie, bąbelki. Oprawy oświetleniowe są kreatywne, wiele wbudowanych i ukrytych.
Wystrój to bujna zieleń, panele ze stabilizowanego mchu i “żywe“ ściany roślinne.

Styl ten wyewoluował z brytyjskiej mody ulicznej z mieszanką kolorowych cygańskich strojów, beztroskich wpływów hippisowskich i retro spontaniczności.
Charakteryzuje się motylkowymi kolorami i dużą ilością tekstyliów. Wnętrze jest obciążone kolorowymi poduszkami, pikowanymi narzutami, dywanikami z burpy i wielowarstwowymi tkaninami.
Decoupage i patchworkowe rękodzieła, obrazy “nieuznanych geniuszy“, świeczniki i pocztówki vintage to charakterystyczne detale.

To także neobrutalizm, styl wywodzący się z trendu architektonicznego, który był modny w połowie ubiegłego wieku.
Cechy charakterystyczne to monumentalność, faktura, trwałość, obojętność na kolor i niuans.
Brutalizm wysuwa na pierwszy plan piękno surowych materiałów – odsłonięty mur, chropowaty tynk, błyszczące szkło, goły metal.
Meble są wielkoformatowe, niezagracone, na fundamentalnych podporach. Jego kolor jest równy wykończeniu: brązowy, szary, matowy biały.
Armatura jest elementarna w wykonaniu, wystrój prawie nie istnieje.

Mowa o stylu właściwym dla parterowych i zwartych domów typu bungalow. Amerykanie “skopiowali“ wzór z bengalskich chat 200 lat temu.
Cechy projektu to m.in. nieszablonowe wykończenia, odsłonięte belki na suficie, wyeksponowane elementy murarskie i niezakłócone detale.
Materiały obejmują lokalnie pozyskiwane drewno, fornir, tapety i płytki.
Meble są amerykańskie, kolory naturalne: odcienie drewna, kamienia i ziemi.
Przy wyborze dodatków preferowane są przedmioty rękodzielnicze i wykonane ręcznie, takie jak sadzarki, makramy, kosze i świeczniki.

Dziś tym słowem charakteryzuje się nie tylko swobodne, nieformalne ubranie, ale również podobny styl wnętrza.
Cechy: kreatywne podejście do organizowania przestrzeni, osobowość, mieszanka stylów, wizualna łatwość, związek przedmiotów vintage i kupionych w najbliższym supermarkecie.
Proste, geometryczne umeblowanie, łatwe w obsłudze. Materiały, kolory i dodatki do wyboru według własnego gustu.

Pojawił się w XIX wieku, kiedy hodowcy bydła zaczęli budować “domy pasterskie“ na stokach Alp. Jest on również znany jako styl szwajcarski.
Cechy: stabilność, solidność, rustykalne wykończenie, bale lub listwy pod stożkowy sufit, kominek, nieelegancki wystrój.
Dziki kamień, dymione drewno, cegła i stiuk stanowią standardowy zakres materiałów chalet.
Paleta łączy w sobie odcienie drewna i kamienia.
Meble są drewniane, na solidnych i krótkich nóżkach. Wystarczą fotele lub krótka sofa przy kominku, proste półki, prosty, rustykalny stół jadalny z krzesłami i łóżko futon.
Uroku dodają żyrandole z kutego żelaza i łańcuchów, wełniane dywany, kożuchy, poroża i trofea myśliwskie.

W Europie pojawił się w XVII wieku.
Cechy: feng shui, zmiękczone kąty i linie, narodowe kolory, lakierowane meble, ekrany i kraty na oknach.
Materiały obejmują kamień, sklejkę, bambus, rattan, jedwab, papier i ceramikę.
Na pierwszych pozycjach, oprócz czerni, znajdują się odcienie ognia, vermilionu i niebieskiego atramentu.
Umeblowanie składa się z niskich, rzeźbionych i lakierowanych stolików, szyfonier, półek, leżaków.
Z dodatkami i wystrojem ważne jest, aby nie przesadzić. Wybieraj spośród mat trzcinowych, porcelany, papierowych lampionów, masek opery syczuańskiej, figurek smoków, przykładów kaligrafii i tradycyjnej chińskiej sztuki krajobrazowej.

Jest to nazwa gatunku stylistycznego powszechnego w XVIII wieku, u szczytu okresu rokoka, który naśladował średniowieczną sztukę chińską.
Cechy: egzotyka, elegancja, pastoralność, pseudo-historyczność.
Należy pamiętać, że nie istniało sprawnie działające połączenie między kontynentami, więc rzemieślnicy wprowadzający “chinoiserie“ do wnętrz musieli spekulować i wyobrażać sobie. Tak więc chinoiserie to nie Chiny, ale ich reprezentacja, fantazja.
Nawet dziś zwraca się na ten gatunek, wprowadzając go do klasycznych i nowoczesnych wnętrz. Wystarczyłaby tapeta ozdobiona sosnowymi gałęziami, bambusem, żurawiami i smokami, jedwabny ekran, biała rzeźbiona skrzynka i para pseudochińskich wazonów.

Trend ten ukształtował się w połowie XX wieku na osiedlach mieszkaniowych i w wieżowcach, gdzie mieszkali mieszkańcy miast o przeciętnych dochodach. W tych mieszkaniach nie zmieniano radykalnie wyposażenia, ale uzupełniano je w miarę potrzeb poprzez zakup dodatkowych elementów.
Jego szczególne cechy to: praktyczność, budżetowość, kompromis między starym a nowym.
Dostępne materiały wykończeniowe i oprawy oświetleniowe, popularne w danym czasie.
Meble: szafki ścienne, sofa lub tahta, zestaw do salonu, szafka kuchenna.
Bardzo dyskretne i relaksujące kolory.
Dodatki i wystrój – dywan, reprodukcje, jeden lub dwa wazony, zdjęcia, zieleń.

Jego pierwowzorem jest amerykańskie wnętrze typu country.
W latach 70. wiejski design zyskał międzynarodowe uznanie i podzielił się na nurty narodowe: angielski, rosyjski, skandynawski, francuski country.
Cechy: bliskość natury, rustykalna szorstkość, miły uroczy wygląd.
Materiały są naturalne, typowe dla tego terenu.
Meble są solidne, zwykle nie nowe, z historią: gościnny stół jadalny, “dziadkowe“ fotele bujane, przytulne kanapy.
Dużo tkanin: zasłony, obrusy, poduszki, bieżniki z niedrogich materiałów.
Na pierwszy plan wysuwa się drewno i biel, a także pastelowe odcienie.
Wystrój jest bezpretensjonalny, ale różnorodny: kute żelazo, hafty, kosze, lampy naftowe, kowbojski kapelusz na ścianie czy koło od wozu.

Styl, który trafił do wnętrz z architektury w latach 80. XX wieku.
Cechy: sprzeczność formy i treści, zniekształcona przestrzeń, asymetria, minimalizm.
Materiały – beton, tynk, szkło hartowane, metale, sztuczny kamień.
Paleta jest bezosobowa: odcienie szarości, bieli i brązu.
Meble składają się z formalnie odrębnych elementów; sofy, stoliki i pufy o nietypowych, wielokątnych kształtach. Przestrzeń jest “łamana“ poprzez łuki, rombowe, “wygięte“ otwory i nisze. Żyrandole zastępuje się projektorami i taśmami LED.
Wystrój jest lakoniczny: niekonwencjonalne oprawy oświetleniowe, obrazy i rzeźby z aktualnych gatunków.

Taką nazwę noszą metody i triki dekoratorskie, które nadają domowi dyskotekowy blask rodem z lat 70.
Charakteryzuje się migoczącymi kolorami, neonami, mieniącymi się tkaninami.
Meble – sofy, fotele, treliaże wykonane z polerowanego drewna na wydłużonych nogach.
Paleta opiera się na czerni lub bieli, wzburzonej przez jasne, kwaśne plamy.
Na wystrój składają się portrety kultowych piosenkarzy pop, lustrzane kule, płyty gramofonowe i znaki zodiaku.

Ekoprojekt stał się modny pod koniec XX wieku, kiedy mieszkańcy megapolis zmęczyli się szaleńczymi rytmami i urbanizmem, tęskniąc za odległą naturą.
Cechy: naturalne surowce, szacunek dla fauny, który wyraża się w braku prawdziwej skóry i futra, “żywy“ wystrój.
W stylu tym występuje drewno, kamień, wypalana glina, len, tkaniny bawełniane, winorośl i burlap.
Wyposażenie nawiązuje do skandynawskiego; meble są solidne i wiklinowe, z naciskiem na naturalne faktury.
Oprawy są dyskretne, ponieważ dużą wagę przywiązuje się do światła dziennego. Wlewa się ona przez duże okna, które są zasłonięte roletami lub jasnymi, naturalnymi tkaninami.
W palecie dominuje biel, beż i zieleń.
Na akcesoria i wystrój składają się zielone maty trawnikowe, wieszaki z drewna dryfującego, dekoracyjne fontanny, bambusowe zasłony, panele z sukulentami i floraria.

Konstruktywizm i funkcjonalizm, loft, industrial, techno i inne style miejskie pod koniec lat 70. ubiegłego wieku połączyły się w jeden potężny nurt, który nazwano high-tech.
Cechy: ekspansja high-tech, proste, dynamiczne linie, emocjonalna parsymonia.
High-tech “celebruje“ piękno materiałów stworzonych przez człowieka i innowacyjność, dlatego w wykończeniach zastosowano polerowany beton, hartowane szkło, tworzywa sztuczne i metale, a także ciemne drewno poddane obróbce na absolutną gładkość.
Meble są lekkie, łatwe i szybkie do podnoszenia, składania i przenoszenia. Kultowe egzemplarze to m.in. wysuwana ze ściany takhta, obrotowe krzesło biurowe i szafy.
Urządzenia są liczniejsze niż jakiekolwiek inne przedmioty, “wtopione“ w ściany i meble, stanowiące z nimi jedność.
Przestrzeń wypełniają kolory przydymione, biały, niebieski, fioletowy z jasnymi wstawkami.
Akcesoria i wystrój to wielopoziomowe oświetlenie na statywach i uchwytach, instalacje, abstrakcyjne rzeźby ze szkła i metalu, żywa zieleń w pojemnikach, akwarium, kilka poduszek w grubych pokrowcach.

Większość z nas nie ma pojęcia, jakie dekoracje stosowano w pałacach faraonów. Styl ten jest więc rodzajem podstępu, który tworzy tajemniczą, ezoteryczną atmosferę skorelowaną ze starożytnym Egiptem.
Cechy, zasoby i akcesoria:
płytki ceramiczne, majolika, freski;
biały, czerwony, brązowy, czerwony, niebieski, turkusowy;
Druki hieroglificzne, tkaniny “zwierzęce“;
Elementy hebanowe;
lampy w postaci latarek;
figurki kotów, skarabeuszy i sfinksów;
palmy w wannach.

“Mówi“ wieloma językami, bo każdy kontynent i region ma swój koloryt, tradycje i metody. Tak więc etniczność jest pojęciem zbiorowym.
Do wnętrz etnicznych zalicza się na przykład styl orientalny, indyjski, chiński czy meksykański.
W artykułach o designie pojawiają się także wnętrza hiszpańskie, portugalskie, francuskie, norweskie, irlandzkie, hawajskie, indonezyjskie, latynoamerykańskie, rosyjskie (à la russe) oraz styl polskiej wsi. Nie ma sensu ich wyliczać: grup etnicznych jest tyle, ile stylów!

“Ziarna“ eklektyzmu wykiełkowały dawno temu: już w budowlach romańskich i gotyckich łączono lokalne, ludowe “pismo ręczne“ z górnolotnymi technikami przejętymi od starożytnych architektów. Ale uważa się, że styl eklektyczny rozwinął się w pierwszej połowie XIX wieku.
Osobliwością eklektyzmu jest przede wszystkim historyzm, mieszanka epok. A jego różnica od fuzji polega na tym, że eklektyzm grupuje obiekty nie subiektywnie i przypadkowo, ale na zasadzie podobieństwa. Na przykład według koloru, materiału, faktury.
Surowcami może być wszystko, ale sufity i ściany muszą być neutralne, bo to jest rama, tło dla dalszych eksperymentów z przedmiotami i kolorami.
Meble należą do różnych stylów, ale harmonizują ze sobą w odcieniach czy fakturach tapicerki. Wystrój również podlega tej zasadzie: dodatki i detale są pod pewnymi względami podobne, ale zupełnie inne.

Postępowy nurt w architekturze i wzornictwie, zwany funkcjonalizmem, oddzielił się od konstruktywizmu na początku XX wieku.
Cechy: ścisła zgodność konstrukcji i wyglądu obiektu z jego przeznaczeniem, prostota, całość, minimum przegród i drzwi wewnętrznych, niechęć do ornamentyki.
Materiały są przemysłowe, w duchu socrealizmu: beton i żelbeton, cegła, wielkoformatowe płyty drewniane, szkło.
Paleta jest obojętna: odcienie szarości, bieli i zgaszonej żółci.
Meble są eleganckie, ergonomiczne i rozbieralne. Ikonicznymi elementami są fotele-transformatory, regały i stoły na kółkach.
Wystrój stanowić będą lampy LED, plakaty dodające koloru, duże rośliny doniczkowe.

Kolejne pozdrowienie z burzliwych lat 20. Styl ten na jakiś czas zniknął z pola widzenia, ale pod koniec XX wieku powrócił jako neofuturyzm.
Cechy: linie, formy, kolory i techniki przekazujące ruch i szybkość; abstrakcja, kosmizm.
Materiały są nowe, o gładkich, polerowanych, szklistych teksturach. Istnieją różne kompozyty, masy plastyczne, włókno szklane.
Drzwi wyglądają jak luki statku kosmicznego, okna – jak bulaje.
Meble są modułowe, o pływających, zakrzywionych liniach. Kultowe przedmioty – “fotele astronautów“, łóżka-kapsułki, półki przepływające jedna w drugą, wyświetlacze, monitory.
W ofercie znajdują się szare, białe, niebieskie, fioletowe, niebieskie z neonową, fluorescencyjną poświatą.
Akcesoria i dekoracje to lampy-batyskafy, taśmy LED, zdjęcia księżycowych krajobrazów, modele łazików marsjańskich.

Fusion oznacza “połączenie“. W designie ten styl, łączący to, co nielogiczne, pojawił się w latach 80. na Filipinach.
Jego osobliwości są niezwykłe, kolaboracja kultur i epok, próby sprowadzenia do jednego mianownika orientalnej harmonii i europejskiego pragmatyzmu.
Materiały wszelkiego rodzaju.
Umeblowanie jest mieszane, uwzględniające zarówno tradycję, jak i modę. Oznacza to, że staromodna komoda lub skrzypiący fotel bujany mogą być umieszczone obok ultranowoczesnego szklanego stołu. Wystarczy chęć i… wyczucie proporcji.
Paleta jest nieograniczona, z akcesoriami i wystrojem do wyboru, od elementów retro po etniczne pamiątki.

Może Cię to zdziwi, ale gotycki styl wnętrz powstał nie w średniowieczu, a w XIX wieku. Wcześniej, od XII do XVI wieku, styl gotycki królował dopiero w architekturze, ratuszach i świątyniach.
Cechy: łuki lancetowe, witraże, nastrojowa paleta, nutka mistycyzmu i religijności.
Materiały: kamień, ciężkie drewno, kolorowe szkło, skóry i futra, aksamit.
Spartańskie wyposażenie: skrzynie, masywne ławy, wysokie kredensy, fotele z pustymi oparciami i takimi samymi podłokietnikami, łóżka ze słupkami i baldachimami, rzeźbione komody z mnóstwem “tajnych“ szuflad, skrzynie obite skórą.
Kolory są ciemne, nawet trochę onieśmielające: odcienie bejcowanego drewna, czerni, krwistej czerwieni i matowej żółci. Światło jest rozmyte, jego źródła ukryte za witrażami.
Dodatki to żyrandole z brązu i mosiądzu, drewniane madonny, krucyfiksy, puchary i naczynia, które przywołują eksperymenty alchemików.

Jeden z kierunków etno; wzór nawiązujący do Hellady, kultury greckiej.
Cechy: symetria, pseudokolumny, łuki dekoracyjne, bagietki, pilastry, motywy mitologiczne i olimpijskie, mozaiki.
Materiały: tynk, bielenie, płyty z matą ceramiczną.
Meble są lekkie, o gładkich konturach, z fragmentami kutego żelaza. Polecamy niskie sofy, które wyglądają jak łódki, pufy i stoliki boczne ozdobione antycznymi kapitelami, ławki bez oparć.
Paleta jest przejrzysta i promienna: biel, perła, błękit, terakota, złoto.
Akcesoria: lampy, figurki naiadów i centaurów, dzbany z wąskimi, wysokimi szyjkami, popiersia greckich filozofów.

Modę w XIX wieku “zasiał“ francuski establishment, gdy w pośpiechu kupował podmiejskie mieszkania. Albo nie wszyscy mieli dość pieniędzy na remonty, albo bogaci naprawdę tęsknili za autentycznością, ale nowe wnętrze zrobiło się prawie bez wykończenia.
Grunge’owe cechy to ściany rozebrane do cegły lub pośpiesznie pomalowane, belki pod sufitami i minimalnie ociosane podłogi z kamienia lub deptaka.
Meble są vintage lub standardowe, lekkie i praktyczne z prawdziwymi zużytymi lub sztucznie postarzonymi elementami.
Paleta jest naturalna i kontynuuje kolorystykę tynku, kamienia i bielonego drewna.
Dekoracje to książki, przytulne pledy i zdjęcia.

Jest to styl dekoracyjny i zdobniczy bliski ludowemu, staroruskiemu stylowi.
Cechy: przewaga kolorów śnieżnobiałych, kobaltowych i chabrowych.
Materiały to jasne drewno, płytki ceramiczne, kafle, len i chintz. Faktury są na wysoki połysk, przypominają gliniane naczynia.
Obfitość niebiesko-białej zastawy stołowej, która jest symbolem stylu, rozcieńczona jest świecznikami z kutego żelaza, haftowanymi ręcznikami i przyborami prababci – przędzarkami, rusztami i żeliwnymi żelazkami.

Korzenie stylu sięgają lat 60-tych XX wieku, subkultury hipisowskiej.
Cechy: nieprzewidywalna kolorystyka i zestawienia faktur, motywy etniczne, symbole hipisowskie.
Oprócz podstawowych, niedrogich i powszechnych materiałów, we wnętrzach hipisowskich pojawia się dużo tekstyliów. W tym sensie styl ten jest podobny do boho i lounge, również ma na celu stworzenie kreatywnego, miłego dla oka i jednocześnie relaksującego otoczenia.
Meble są niskie, obite dywanami; jest dużo poduszek na podłodze i mat do medytacji.
Kolorowe tkaniny, indyjskie wzory i malowane tęczą płótna stanowią odpowiednią paletę.
Dodatki i wystrój to lampy rzutujące na ściany i sufit szkice ptaków lub ryb, książki, przedmioty typowe dla lat 60. i 70. ubiegłego wieku, figurki Buddy i Sziwy, amulety.

Jeśli czujesz się niebiesko, nie musisz pędzić do Amsterdamu. Relaksujące holenderskie wnętrze poprawi sytuację.
Cechy: naturalne surowce, ciepła kolorystyka, sklepione sufity, nastrój przytulności i domowości.
Główne materiały to czerwona cegła, ciemne drewno i kamienny tynk.
Meble są rustykalne, ale z zakrzywionymi nogami. Kultowe przedmioty to szafka z porcelaną i biały holenderski piekarnik.
Ekspresyjność i detaliczność uzyskuje się dzięki żywym roślinom, ceramice, ręcznie robionym haftom, patchworkowym dywanom i dzianinowym plecionkom.
Kolorystyka obejmuje orzech, krem, beż, błękit, odcienie ochry i awokado.

Ten kierunek stylistyczny nazywany jest również duńską aranżacją wnętrz, choć pojęcie hygge obejmuje całą Skandynawię.
Termin ten zyskał międzynarodową popularność dzięki socjologowi Mike’owi Vikingowi, szefowi Instytutu Badań nad Szczęściem w Kopenhadze i autorowi książek o hygge.
Cechy. W dzisiejszym słownictwie słowo to oznacza “stworzenie spokojnego i przytulnego otoczenia, które sprzyja dobremu samopoczuciu“.
Materiały i meble nie są tak ważne. Choć tradycyjny styl skandynawski jest ostoją stylu hygge, może on współgrać z każdym nowoczesnym wnętrzem, które nie jest obciążone zbędnymi przedmiotami.
Chodzi o pamiątki rodzinne z pozytywną aureolą, zdjęcia rodzinne, plecionki, poduszki, skóry futrzane, rękodzieła z gliny, wikliny i słomy. Pamiętajcie też o świecach, które powinny być zapalane codziennie.

Indyjskie filmy i gwiazdy Bollywood sprawiły, że styl hindi zagościł w Europie i Ameryce.
Cechy charakterystyczne to ozdobne łuki, okiennice, połączenie jogicznej równości z ferią barw i różnorodnością wzorów.
Jeśli chodzi o materiały, indyjski dom jest pełen rzeźbionego drewna i tkanin, głównie jedwabiu i bawełny.
Na meble składają się niskie, ręcznie wykonane stoliki, półokrągłe sofy, komody, fotele, ławki i taborety z wiklinowymi siedziskami. Są one ozdobione intarsjami, laką, kutym żelazem i mozaiką Bombajską.
Kolory są “dojrzałe“ i potwierdzające życie: granat, dynia, cytryna i fiolet.
Pokój jest wyściełany poduszkami i bolsterami, jak cygański namiot.
Motywem przewodnim są lampiony z kolorowego szkła, mandale na suficie i ścianach, pudełka z papier-mache pokryte laką, figurki słoni, dzwonki mające odpędzać złe duchy i pachnące patyczki.

Owoc rewolucji przemysłowej, mózg nowych branż i technologii, styl industrialny pojawił się na początku XX wieku.
Cechy charakterystyczne: płaskorzeźba, ekspozycja “farszu“ przemysłowego (otwarte rury, szyby wentylacyjne), minimalna dekoracja, meble przerobione z narzędzi i pojemników.
Materiały – beton, cegła, deski, metal.
Kwatera wyposażona jest w metalowe regały i szafki ze sklejek, stanowiska laboratoryjne, drabinki; stół warsztatowy ustawiony jest jako stół, a szuflady służą jako taborety.
Kolorystyka jest miejska (odcienie cementu, cegły, wapna, rdzy), z priorytetem monochromatyczności, kruchości i chropowatości.
Surowe półki, oprawiony zegar na słupie, znaki drogowe, graffiti, a najlepiej przemysłowe plakaty namawiające do pracowania.

Lokalny trend wzorniczy popularny w Nowym Orleanie u progu XX wieku. Amerykańska wersja Art Deco z “muzycznym“ skrzywieniem.
Charakteryzuje się kontrastowymi kolorami, monotonnymi nadrukami i afrykańskimi ornamentami, meblami z ciemnego drewna, politurą i lakierem.
Materiały – beton, cegła, szkło, metale, farba na wysoki połysk.
Kolory to połączenie czerni i bieli, czerni i czerwieni, turkusu, fioletu, szmaragdu.
Wystrój jest międzynarodowy: imitacje egzotycznych skór, egipskie papirusy, japońskie wachlarze i inne etnoexotyki wymieszane z plakatami i fotograficznymi portretami wykonawców jazzowych.

Styl ten obejmował pierwsze panowanie dynastii hanowerskiej od 1714 do 1811 roku.
Za czasów Jerzego I, który ledwie znał angielski, nastąpił przewrót estetyczny: niemieckie, holenderskie “cytaty“ pojawiły się we wnętrzach wśród formowania się stylu rokokowego.
Cechy stylu: mieszanka klasycyzmu i rokoka, listwy, drewniane fryzy i gzymsy, rzeźbione okiennice, obramienia i ornamenty na ścianach.
Charakterystyczne materiały to mahoń, lakier, marmur, terakota, aksamit, adamaszek i gobelin meblowy.
Meble składają się z pełnych zestawów meblowych. Kultowe egzemplarze to komody, krzesła szafkowe Chippendale i Hepplewhite oraz fotele Sheraton.
Kolory są matowe, flegmatyczne: brąz, groch, beż, taupe.
Akceptowalne dodatki to nie tylko obrazy, lustra i lampy w stylu kandelabrów, ale także szklane lampiony, chińska porcelana i wachlarze.

Japońskie wnętrza szlifowane są od tysięcy lat, chłoną i promieniują filozofią Zen z jej równowagą elementów, równowagą yin i yang i innymi postulatami.
Japoński sposób na wnętrza to lekkość, sensualność i prostota. Styl ten inspiruje nas do refleksji, medytacji i samodoskonalenia.
Materiały to ciemne drewno, kamień, bambus, papier.
Meble są lekkie i niskie, półki i szafki ukryte są w ścianach.
Paleta jest prosta i niezakłócona: odcienie drewna, fragmenty bieli, stonowana wiśnia i węgielna czerń.
Nie ma zbyt wielu dodatków i ozdób, japońska mentalność uważa za nieprzyzwoite pokazywanie relikwii i regaliów. Lampa pod okapem z kaligraficznie malowanego jedwabiu, para lekkich mat, grawerunek z kruchą gałązką sakury lub zarysem Fuji, bonsai… Nie ma chyba nic więcej.

Impulsem do pojawienia się stylu była masowa produkcja dekoracyjno-aplikacyjnych przedmiotów o wątpliwej wartości artystycznej, która zalała aukcje w latach 60. i 70. XIX wieku. Kicz we wnętrzach jest jednak daleki od tandety.
Wygląd to ironiczne naśladowanie historycznych wnętrz, uderzające błyskotki, celowo nieudolna imitacja luksusu, jarmarczne bibeloty jako dekoracja.
Materiały są tanie i syntetyczne; meble to parodia luksusu; kolory są przeszywające.
Dodatki to gipsowe płaskorzeźby malowane “jak marmur“, fałszywe kominki, pluszowe zasłony i dywaniki z jelenia, reprodukcje niesławnych niedźwiedzi w lesie, komody, tłoczone poroża.

Jest to “wyciąg“ gatunków historycznych – antyku, klasycyzmu, baroku, empire i rokoko. Styl klasyczny najaktywniej kształtował się w XVI-XVIII wieku.

Cechuje je niewątpliwa geometria, kompozycja, wyczucie proporcji i spokojna, wyważona paleta.
Materiały są naturalne i solidne, z przewagą drewna i kamienia.
Meble rozmieszczone są symetrycznie i proporcjonalnie wokół punktu centralnego, którym może być stół, sofa lub kominek. Fotele i lampy podłogowe ustawione są parami.
Scenariusz oświetlenia jest szczegółowy, z żyrandolem, kinkietami i lokalnymi lampami.
Dominują jasne kolory – biel, błękit, piasek, które urozmaicane są stonowanym burgundem, zielenią czy błękitem.
Dodatki i wystrój są dobrane starannie, z umiarem: obrazy, zabytkowe zegary, wazony z kwiatami.

W sztuce pojawił się w XVII wieku jako odpowiedź na afektywność i górnolotność poprzednich nurtów stylistycznych.
Cechy: powrót do antycznego dziedzictwa, uporządkowanie, przejrzystość, racjonalność.
Materiały: kamień naturalny, szlachetne i rzadkie drewno, drogie grube tkaniny.
Meble to głównie mahoń, o miękkich i płynnych liniach, zaznaczonych płaszczyznami, intarsjami, medalionami, inkrustacjami z brązu i porcelany.
Kultowe przedmioty – komody, bureaux, sekretarzyki, kształtne toaletki, sofy o lekkich krzywiznach, lunety.
Delikatne kolory – fiolet, pistacja, lapis lazuli, wanilia – dodają nastroju i “powietrza“.
Oświetlenie powierzono wolumetrycznemu żyrandolowi z kryształu lub przezroczystego szkła, kinkietom.
Akcesoria i dekoracje obejmują draperie z tafty, brokatu lub żakardu, wazony podłogowe, inkrustacje z masy perłowej i elementy rzeźbiarskie w stylu antycznym.

Ewoluowała ona wraz z ekspansją wielu brytyjskich kolonii. Emigranci przywozili na obcy ląd własne meble i rutynę, ale w miarę adaptacji do nowych warunków przyjmowali lokalne zwyczaje, które znajdowały odzwierciedlenie we wnętrzach. W ten sam sposób ukształtował się francuski styl kolonialny i styl hiszpański.
Cechy: naturalne surowce i klasyka w podstawie, lokalny etnokoloryzm, niuanse indyjskie, afrykańskie, azjatyckie.
Meble i akcesoria są mieszanką ściśle europejskich kawałków z lokalnymi skrzyniami, wiklinowymi krzesłami, naczyniami i dekoracjami.

Przywiązanie do wartości społecznych, oddanie rodzinie znajduje odzwierciedlenie w stylu, który pojawił się w Anglii w okresie Restauracji Stuartów.
Cechy charakterystyczne: materiały, techniki i rzeczy na czasie.
Ściany, sufit i podłoga są urządzone w sposób trwały, z tynkiem, drewnianą boazerią i parkietem.
Meble są klasyczne, odziedziczone lub dokładnie takie, jakie były używane w przeszłości.
Oświetlenie, dodatki i wystrój również są staromodne: żyrandol ze szklanymi rogami, lampy stołowe i podłogowe, lustra, wełniany dywan, obrazy i portrety przodków.
Gama jest przytulna i rozmyta: odcienie brązu, bieli i szarości.

To awangardowy styl popularny w latach 20-30 ubiegłego wieku, charakterystyczny dla gigantycznych radzieckich konstrukcji – pałaców pracy, klubów robotniczych, kuchni fabrycznych.
Cechy: monolityczne, surowe linie, prostokątne formy, utylitarność, deficyt kolorystyczny i dekoracyjny.
Materiały są przemysłowe, produkowane masowo i bardzo trwałe.
Meble z niezbędnikami: krzesło, stół rozsuwany z lustrzanymi drzwiami, szafa, łóżko, półka.
Szary, biały, brązowy, niebieski i zielony to podstawowe kolory.
Możliwe dodatki to oświetlenie punktowe jako żyrandol, zegar ścienny, plakat, kwiaty w butelce zamiast wazonu.

Na początku słowo to oznaczało miękką, relaksującą muzykę w lobby modnych hoteli. Wnętrza salonowe, które pojawiły się później, mają to samo zadanie, mają koić i zapewniać komfort.
Cechy szczególne: opływowe, fizjologiczne kształty, przyjemne w dotyku, obfite tekstylia.
Kolorystyka jest psychologicznie komfortowa, dominują w niej naturalne, lekko przykurzone odcienie bieli, błękitu, zieleni, lila i brązu.
Wyposażenie salonu tworzą bezramowe, najbardziej miękkie sofy lub materace, które dostosowują się do pozycji wypoczywającego, fotele Bean Bag, szezlongi, hamaki, fotele bujane, pufy i podnóżki.
Urządzenia są inteligentne, zdalnie sterowane; oświetlenie jest kameralne, nie przeszkadzające w drzemce. Wszędzie są dywaniki (do leżenia na podłodze), poduszki i plecionki.

Styl ten wyłonił się w latach 20. Z powodu recesji wiele budynków przemysłowych w Nowym Jorku stało pustych. Korzystali z tego artyści i rzeźbiarze, zamieniając hale sklepowe i magazyny we własne pracownie i galerie.
Cechy szczególne: skala przemysłowa, brak ścian wewnętrznych, drzwi, ścianek działowych, listwy pod sufitami, otwarte rury i kanały, spektakularne połączenie brutalnych faktur z przykładami sztuki nowoczesnej.
Materiały to beton, cegła, metal, szkło, drewno nie malowane i nie polerowane.
Wyposażenie składa się z rzeczy niezbędnych, dużych i masywnych, tak aby nie zgubić się na tle budynku.
Do zabytków należą regały ze sklejki, fotele anatomiczne, stołki na kółkach i drabinki. Sofy obite skórą i stoliki ustawione są tak, by strefować pomieszczenie.
Nastrojowy szaro-brązowy schemat ożywiają niespodziewane plamy koloru: jasny dywan, szablon na tynku, kilka grubych poduszek.
Do zapewnienia odpowiedniego poziomu światła służą oprawy na uchwytach, statywach lub długich linkach.
Wreszcie współczesne obiekty sztuki alternatywnej są zintegrowane z wyposażeniem wnętrz, a obrazy nie są zwykle wieszane, lecz oparte o nie lub umieszczone na statywach.

Osoba, która wie kim jest Shotaro Kaneda, Sailor Moon i Pikachu zna to słowo. W końcu manga to rysowane historie, na podstawie których w Japonii powstają komiksy. A jak wiadomo, wśród fanów japońskiej animacji są nie tylko nastolatki, ale miliony dorosłych. Dla nich i stworzona w stylu designu lat 70. manga – wnętrze, które zamieszkują postacie z anime.
Cechy: oddanie przez domowników łatwo rozpoznawalnych, ukochanych postaci telewizyjnych.
Ponieważ mangi są bardzo różne, materiały, paletę i dodatki dobiera się na podstawie konkretnego gatunku, fabuły. A wnętrze uosabiają plakaty, fototapety, moulages, figurki bohaterów anime, grafiki, hieroglify, poduszki, Pokémon… I ogromne ekrany plazmowe, pamiętające, że są drzwiami do seriali anime.

Styl ten pojawił się w malarstwie włoskim w latach dwudziestych XV wieku pod wpływem kryzysu humanitarnego i politycznego. Pod koniec XVI wieku manieryzm znalazł odzwierciedlenie w wystroju wnętrz wszystkich europejskich bogatych domów.
Cechy: celowe zaburzenie spójności i równowagi kompozycyjnej, barwność, krzykliwość i tworzenie iluzji.
Nie będziemy mówić o materiałach, bo są one typowe dla baroku, w którego łonie dojrzewał manieryzm.
Styl ten nadużywa misternych obrazów pełnych hiperboli i alegorii, misternych inkrustacji, kaligrafii i zwojów.
Zwodniczość i niestałość bytu podkreślają takie techniki jak fałszywe łuki, fałszywe drzwi, okna, portiery, rzeźby, fałszywe freski i pseudo płaskorzeźby. A wszystko dlatego, że manieryzm stawia sztuczność na piedestale, czci raczej manierę niż treść.
Układ jest nielogiczny, przedmioty ułożone są jakby w zrywie improwizacji. Meble są wzorzyste z niezrozumiałymi emblematami i fantastycznymi postaciami.
Kolory główne to: złoto, brąz, srebro, szkarłat, lazur, brzoskwinia i zieleń.

To wnętrze w stylu kolonialnym zostało wzbogacone o lokalne, narodowe detale bardziej niż jakiekolwiek inne, co sprawiło, że jest to styl odrębny i popularny na świecie.
Cechy charakterystyczne to nisze, otwory, indyjskie ornamenty, soczyste, rozpływające się w ustach kolory i kontrasty.
Materiały – kamień, drewno na suficie, tynk strukturalny na ścianach, panele ceramiczne na podłodze.
Meble są niskie, stabilne: kolonialne sofy, skrzynie, fotele z jasnymi pasiastymi obiciami, krzesła z rzeźbionymi oparciami.
Paleta jest karnawałowa: odcienie limonki, indygo i ostrej papryki, błękit, pomarańcz, intensywna zieleń, róż… A w jednym pomieszczeniu można połączyć trzy lub więcej kolorów.
Akcesoria i wystrój – żyrandole łańcuchowe, dywaniki indyjskie, maty z liści palmowych, poduszki, nieszkliwione gliniane garnki, prymitywne obrazy, kaktusy.

Styl Memphis pojawił się w 1980 roku, a jego pionierem był mediolański architekt i projektant Ettore Sottsass. Wraz z przyjaciółmi, projektantami Michele de Lucchi i Andrea Branzi, stworzyli grupę Memphis i nowy ruch projektowy o tej samej nazwie, którego głównymi cechami były odważne eksperymenty i łączenie różnych elementów. Twórcy stylu czerpali inspirację z własnej wyobraźni i stylu, łącząc cechy stylistyczne kiczu lat 50-tych, Art Deco i Pop Artu, które również charakteryzują się jaskrawością, śmiałymi rozwiązaniami i lekceważeniem konwencji.

Świeże podejście grupy Memphis do projektowania, charakteryzujące się kreatywnością i humorem, stało się silną cechą stylistyczną lat 80.

Występuje tu szerokie zastosowanie geometrii i koloru. Meble tworzone są z wykorzystaniem geometrycznych kształtów, kombinacji różnych zestawień kolorystycznych opartych na zasadzie “color block“, wszelkiego rodzaju ornamentów i nadruków. Geometryczne kształty są preferowane, ale opływowe i gładkie kształty są również często widziane w celu stworzenia złożonych przestrzeni.
Elementy wystroju Memphis mają niekonwencjonalne kształty i charakteryzują się żywą paletą barw. Ettore Sottsass inspirował się totemami i tworzył fascynujące rzeźby, które przyciągają wzrok, a dziś oprawa Memphis spełnia swoją podstawową funkcję i jednocześnie wygląda jak dzieło sztuki.
Kolorystyka stylu jest radosna, bujna. Jeśli uzupełnisz dowolny kolor i odcień czarną geometrią, szczegóły zyskają wyrazistość i kontrast, dzięki czemu możesz swobodnie eksperymentować z kolorem w projektowaniu wnętrz.

Dzięki stylowi Memphis można łatwo stworzyć przestrzeń, która nie jest nudna, dlatego styl ten jest dziś tak popularny. Atrakcyjne kolory, nietypowe kształty, ornamenty, kolaże i odważne zestawienia sprawiają, że jest to komfortowa przestrzeń, w której chce się przebywać i panuje w niej pozytywna atmosfera.

W 1983 roku dziennikarka Cara Greenberg wydała książkę, w której z lekkim liryzmem omówiła amerykańską estetykę lat 40-60. Mid-century-modern to autorski przydomek dla stylu wnętrzarskiego właściwego dla tego okresu. Tego typu wzornictwo również nie jest nam obce, a przez to wciąż aktualne.
Cechami wzornictwa są wyrafinowanie, uproszczenie form, geometryczne i abstrakcyjne nadruki oraz wykorzystanie tworzyw sztucznych.
Materiały dostępne, o masowym zapotrzebowaniu: niedrogie drewno, sklejka, tapety papierowe, płytki, kompozyty, praktyczne tekstylia.
Umeblowanie jest przeciętne. Są tu długie sofy, biurka z polerowanego ciemnego drewna, fotele i holdery na wydłużonych, smukłych, prostych lub rozłożonych nogach.
Lampy podłogowe, aeroplany i lampy satelitarne, okrągłe lustra ścienne i dywany o krótkim runie dodają poczucia całości i przytulności. Wystrój jest vintage: albumy ze zdjęciami, sztuczne kwiaty, kopie klasycznych obrazów.
Gama tchnie spokojem, łącząc piaskowe, przydymione szarości i mleczne odcienie z wstawkami oliwki, zgaszonego błękitu, mięty i burgundu.

Choć styl jest dekoracyjny i tematyczny, jego docelowym odbiorcą nie jest tylko młodzież szkolna, ale osoby ceniące sobie reżim i porządek.
Cechy charakterystyczne: koszarowa prostota, utylitarne meble, “wojskowa“ paleta i wojskowe parafernalia.
Materiały są proste, matowe: tynk, beton, cegła, drewniane panele, płótno żaglowe, bursztyn.
Meble są lakoniczne i pragmatyczne, ale nie pozbawione komfortu: łóżka na paletach, sprężyste skórzane sofy, duże fotele godne watażków, prostokątne stoły i regały.
Należy unikać gładkich linii, zaokrąglonych krzywizn, delikatnych kształtów i “pampersów“ takich jak konsole, ławki i puszyste dywany.
Asortyment łączy w sobie odcienie kamuflażu, szarości, brązu, musztardy, granatu.
Szczególną rolę przypisuje się akcesoriom i dekoracjom. Właściwie tylko z ich pomocą możliwe jest zrealizowanie “bojowego“ wnętrza. Bardzo dobrze sprawdziłyby się portrety dowódców, mapy strategiczne, hełmy i czapki oraz łuski po pociskach jako podstawki pod ołówki.

Styl ten jest jednak plastyczny. Bez problemu można go dopasować do pokoju nastolatka, jak i dla mężczyzny dbającego o własny status, prestiż. W pierwszym przypadku wnętrze wypełniają figurki żołnierzy, mikromodele sprzętu wojskowego… A w drugim – pojawiają się karmazynowe draperie, popiersia marszałków, lornetki, kompasy, modele statków.

Jak wiele ruchów, minimalizm wywodzi się z architektury (lata 70. XX wieku). Jego prekursorami i inspiracjami są japońskie wnętrza, awangardowe gatunki, dokonania artysty i architekta Ludwiga Miesa van der Rohe.
Cechy: pryncypialne odrzucenie mebli, które są używane sporadycznie, maksymalnie otwarta przestrzeń, nacisk na jakość, a nie ilość, wąska gama kolorów, jednolitość faktur. Sytuacja nie powinna więc wyglądać mizernie, bo koncepcja minimalizmu to nie gloryfikacja ubóstwa, ale świadome samoograniczenie.
Materiały można wybrać zarówno naturalne, oparte na modelu japońskim, jak i przemysłowe, zgodnie z sugestią Miesa van der Rohe.
Umeblowanie stanowi mniej niż 25% powierzchni mieszkalnej. Wszystkie przedmioty są proste, o czystych liniach i kształtach, nieporęczne. Preferowane są zabudowane szafy i półki, wysuwane sofy lub futony, workowate i wiszące fotele.
Paleta może wyjść poza neutralne spektrum i nieść stonowane kolory niebieskie, bordowe, zielone.
Scenariusz oświetlenia jest złożony, ze źródłami światła na różnych poziomach i ukrytymi w suficie.
W wystroju pozostawiono tylko te rzeczy, które są naprawdę drogie sercu, a styl stroni od przedmiotów, które “przyciągają wzrok“.

Znany również jako Art Nouveau, czyli styl opisany powyżej.
Z sal muzealnych wyłonił się w latach 90. XIX wieku, a we wnętrzach przetrwał do początku XX wieku.
Cechy: odwołanie do sztuki ludowej i rękodzieła, zakrzywione linie, idealizacja przeszłości i mistycyzm.

W wyposażeniu i wystroju dominują naturalne materiały, naturalne, “popielate“ kolory i miękkie, zaokrąglone linie. Rozwiązania projektowe w tym kierunku charakteryzują się wyrazistymi motywami roślinnymi.

Powstał w latach 30. XX wieku jako przeciwwaga dla modnego wówczas pseudohistorycznego stylu starożytnych Niemiec, a także alternatywa dla Biedermeiera.
Cechy: mniej ścian, więcej przestrzeni, wyrazistość, antyteza jasnych ścian i ciemnych podłóg, podia, miękkie linie.

We wnętrzu dużo drewna (w tym belki na suficie), użyto gładkich tynków, tapet.
W porównaniu z Biedermeier jest mniej mebli, są prostsze w wyglądzie, lżejsze i bardziej praktyczne. Postawiono na funkcjonalność, z poczuciem minimalizmu. Podstawą mebli są długie sofy, fotele z półokrągłymi oparciami, kompaktowe stoliki i szafki nocne.
Paleta oparta jest na kolorach i odcieniach bieli, czekolady, terakoty, orzecha, brązu, szarości i wanilii.
Dodatki to małe lampy, zegary ścienne, rośliny doniczkowe, pejzaże i portrety w powściągliwej palecie.

Koncepcja ta wyrosła z neoklasycyzmu – ruchu artystycznego przełomu XIX i XX wieku, który powtarzał metody plastyczne renesansu i baroku.

Cechy neoklasycyzmu jako stylu wnętrza – retrospektywny, symetryczny układ, proste, ale eleganckie formy, wysokiej jakości materiały, niedrażniące tony, umiarkowane użycie antycznych elementów.
W zasadzie jest to klasyka w nowoczesnej interpretacji. W neoklasycznym wnętrzu płynne linie organicznie łączą się z liniami prostymi, antyczne meble z modnymi meblami, a przedmioty sztuki z ekranami plazmowymi.

Styl jest oryginalny, w latach 70. z malarstwa do wnętrz przeniósł go Antoni Meneghetti, “ojciec“ ontopsychologii, łagodnej, ale skutecznej metody leczenia nerwic.
Meneghetti uważał, że psychika człowieka opiera się na tych samych prawach co sztuka. Materializacją tej idei stało się wnętrze onto-art. Jej cele to pomoc ludziom w zrozumieniu i wyrażeniu siebie, wzniesieniu się ponad problemy świata.
Jego główne cechy to funkcjonalność, ekologiczność, estetyka… A najważniejsze jest zaangażowanie sztuki, ucieleśnienie jej przedmiotów, przekształcenie domów w jeden obiekt artystyczny.
Narzędzia dekoratorskie są minimalistyczne: cegła, kamień, tynk, drewno, ceramika.
Meble są eklektyczne, standardowe, codzienne przedmioty łączone są z jasnymi, designerskimi elementami.
Niepozorne kolory przeplatają się z żywymi plamami różu, czerni, turkusu, fuksji.
Akcesoria i wystrój to nowoczesne obrazy.

Jest to potoczna nazwa trendów wzorniczych, które przesiąkły zasadami dekoracji, układu i wystroju charakterystycznymi dla świata muzułmańskiego. Należą do nich wnętrza arabskie, mauretańskie, marokańskie i tureckie.
Cechy szczególne: kształtne nisze, “gorące“ kolory, zadaszenia, skojarzenia ze wschodnią obfitością, południowym błogostanem, bajkowym luksusem… I oczywiście arabeski na ścianach i na dywanach.
Styl arabski wyróżnia się wzorem zwanym “girih“. Tworzą ją kwadraty, koła i wielokąty, podzielone na części zygzakami i gwiazdami. Ornamentyka jest gęsta, bez przerw.
Styl mauretański (aka mauretańsko-hiszpański) manipuluje bardziej ozdobnym wzorem, w którym geometria jest połączona z kwiatami i liśćmi. Dominują w nim odcienie niebieskiego, turkusu, złota, brązu i musztardy.
Ornamentyka perska lub irańska zawiera elementy pisma arabskiego, kolory biały, niebieski, żółty. A na perskich dywanach, znaczących dla wnętrza, widnieje wzór buta (orientalny ogórek).
Tureckie ozdoby są mniej surowe, oprócz niebieskich i białych kombinacji błyskają kolory zielone, czerwone i fioletowe.
Styl marokański jest inny, ponieważ przynosi echa kultury berberyjskiej i afrykańskiej. Jej ozdoby są najbardziej wybujałe i wielobarwne.
Orientalny dom nie ma szaf, zamiast nich wnęki są zamknięte witrażami lub kratą. Sofy, kilimy i palasy zajmują niemal całą przestrzeń.
Dzbanki, lampy, figuratywne szachownice i wazony z owocami zdobią niskie rzeźbione stoliki. Ale obrazy i statuetki przedstawiające stworzenia są niedozwolone, jako “haram“.

Inaczej mówiąc, jest to styl osmańsko-tureckich, sułtańskich rezydencji: sal recepcyjnych, sof, pawilonów. Był on udoskonalany i wzbogacany od XV wieku do początku XX.
Jego osobliwości to synteza kultur arabskiej, bizantyjskiej, indyjskiej i afrykańskiej, lenie, trakcje, nisze i otwory w postaci łuków lancetowych, tkaniny przyjemne w dotyku, orientalne wzory.
Materiały to kratownica, “koronkowa“ boazeria, malowany tynk, tłoczony aksamit, sitodruk, glazura.
Meble są niskie, otomany i podnóżki są rzeźbione i obite brokatem i satyną.
Kolory są owocowe i szlachetne: odcienie granatu, brzoskwini, figi, złota, szafiru i karmazynu.
Akcesoria i dekoracje: marokańskie lampiony, ostrza z adamaszku, miedziane dzbanki, szisze, “lampy Aladyna“.

To także styl Housmann, od nazwiska urbanisty, który w XIX wieku przeprowadził “renowację“ w Paryżu.
Cechy wnętrza paryskich mieszkań: staranne zachowanie historii (kapitały, pilastry, medaliony), “smak“ vintage, jedność klasyki i nowoczesnych trendów.
Materiały to tynk, cegła w jodełkę, drewno, metale patynowane.
Meble są lekkie, o eleganckich sylwetkach. Kultowe kawałki jak krzesła bistro, malowana komoda, konsola, stół na kółkach, otwarte półki czy zgrabne regały.
W palecie jest dużo światła, zamiast ciężkiego żyrandola są lampy na sznurkach o różnej długości.
Paryski styl nie musi być duży. Entourage powstaje z połączenia czegoś starego, jak stół z nieco zużytymi walizkami, czarno-białe fotografie, retro pocztówki… I czegoś nowego: konceptualnej rzeźby lub kolorowej abstrakcji.

Jej początki sięgają amerykańskiej grafiki, popularnej w czasach Wielkiego Kryzysu. Do ścian przypinano kalendarze i plakaty z narysowanymi, frywolnie ubranymi kokietkami, od których gatunek ten wziął swoją nazwę.
Styl ten charakteryzuje się naciskiem na amerykańskie retro i grafikę pin-up.
Meble – sofy, fotele, stoły, trufle design 40-50 lat.
Paleta jest pastelowa, z mieszanką intensywnych, ultra różowych, lizakowych, a nawet kwaśnych kolorów.
Akcesoria i wystrój – lampy Tiffany, jasne pufy, stare naczynia, miękkie zabawki. Nieodzownym elementem jest również ilustracja w stylu pin-up.

Także rodzaj retro z korzeniami na przełomie lat 50. i 60. XX wieku. Styl ten czerpie z popularnej sztuki komercyjnej, która neguje abstrakcjonizm i zwraca się do mas.
Styl ten charakteryzuje się optymistycznymi kolorami, połyskiem, ikonami popkultury oraz przedmiotami identyfikującymi się z ikonami popu i filmu.
Atutem są meble przesuwne, leżanki, kanapy, szafy wnękowe, stoły do serwowania na kółkach.
Spokojny motyw drewna rozweselają neony, jaskrawy róż, krzykliwa żółć i jasna zieleń.
Dodatki to inspirowane Warholem komiksy i kolaże, plakaty z autografami, poszewki na poduszki i zasłony z portretami Monroe i Myszki Miki oraz reflektory.

Termin postmodernizm wszedł do słownictwa krytyków sztuki w drugiej połowie ubiegłego wieku. Opisuje dzieła powstałe w opozycji do zagmatwanego, mało zrozumiałego modernizmu.
Cechy: swobodne linie, wyraziste kolory, kontrasty faktur, połączenia symetrii i asymetrii, proste i nietypowe konstrukcje, obecność niespodziewanych stylistycznie obiektów – kolumny, pseudo kominka czy fontanny pokojowej.
Materiały są zróżnicowane. Meble są ekscentryczne, ich formy są hiperboliczne, czasem groteskowe, czasem futurystyczne.
W gamie kolorów złoty i srebrny, metaliczny, perłowy i fluorescencyjny są koniecznością. Oświetlenie jest kombinowane, z lamp różnego typu.
Dodatki to wazony, rzeźby i obrazy w sur.

Styl ten ma wielowiekową przeszłość, ale na dobre zadomowił się dopiero pod koniec XIX wieku. Jest to rodzaj stylu country, którego pierwowzorami były dekoracje wiejskich domów francuskiego południa.
Cechy: jedność z naturalnym otoczeniem. Alpy zapewniają rustykalny klimat, pola lawendy i winnice odbijają się w dodatkach, a Lazurowe Wybrzeże błyszczy kolorami. Ogólnie rzecz biorąc, styl ten ma nieodłączną równowagę rustykalnej prostoty i francuskiej elegancji, zalotności i praktyczności.
Materiały to dziki kamień, stiuk, cegła glazurowana, drewno i panele ceramiczne.
Meble są drewniane, z kutymi wstawkami i rzeźbionymi nogami. Ikoniczne elementy pomalowane są na jasne odcienie – otwarty kredens i komoda, szerokie łóżko z ażurowym wezgłowiem, wiklinowe fotele.
Tekstylia są lekkie, aby nie przeszkadzały morskiej bryzie. Na podłodze leżą domowe maty i patchworkowe dywaniki.
Gama kolorystyczna jest delikatna, dotykowa: odcienie kremowe, lawendowe, miętowe, karmelowe, mleczne. Nadruki to małe i skromne kwiatki.
Dodatki – masywny żyrandol i kinkiety, pęczki majeranku i rozmarynu zwisające z belek w kuchni, panna-herbarium, lekko zużyte filiżanki i spodki na wystawie do podziwiania.

Pierwotnie był to styl architektoniczny, typowy dla mieszkań amerykańskich farmerów w końcu XIX wieku. Rancza były budowane z tanich i lokalnych surowców – litego drewna lub kamienia, a wnętrze było skoordynowane z materiałami.
Cechy stylu: matowe, odważne faktury, kowbojska surowość, kuchnia połączona z przedpokojem i jadalnią, podział na strefy z dużymi przedmiotami.
Sofy i komody to konwencjonalne przegrody. Meble są mocne, przysadziste, jakby ręcznie wbijane na miejsce.
Dodatki i wystrój: bujane fotele, gliniane naczynia na prymitywnych półkach, miedziane lampy, kute świeczniki.

Epoka ta, zawierająca wielowarstwową warstwę kultury, nie na darmo nazywana jest renesansem. Zastąpiła mroczne, sztywne tabu religijne średniowiecza. I przywrócił standardy starożytności, ideały humanizmu.
Renesans, który trwał od pierwszych dekad XIV wieku do początku XVII wieku, nie mógł nie wpłynąć na projektowanie pomieszczeń.
Wśród cech charakterystycznych należy wymienić powrót do symetrii, tektonikę, fryzy, pilastry, kolumny, uporządkowane arkady i zdobione gzymsy.
Materiałami były polerowany kamień, tynki pokryte freskami i trwałe, gładkie jak lustro drewno.

Rzemiosło osiągnęło swój szczyt w okresie renesansu, dlatego meble zdobią wzory, inkrustacje, złocenia, elementy poprzeczne, mozaiki, rozety, lwie łapy i rzeźbione baranie głowy.
Wyposażenie to komody, brosze, fotele obite skórą, aksamitem lub brokatem, łóżka z filarami i baldachimami.
Cassone i cassapañca, które służyły jako skrzynie, szafki i ławki.
Globusy i rękopisy (renesansowe, oświeceniowe), obrazy i rzeźby o charakterze świeckim, kryształowe żyrandole i kandelabry z wieloma detalami dopełniają scenografii.

Potrzeba tego typu wnętrz pojawiła się po II wojnie światowej: ludzie szukali spokoju i stabilności w przedwojennej upiększonej przeszłości.
Dziś styl retro jest osobistym “wehikułem czasu“, za pomocą którego możemy przenieść się do szczęśliwszych czasów.
Cechy: materiały, meble i akcesoria typowe dla wybranej epoki. Niekoniecznie antyczne czy vintage, wystarczy imitacja vintage.
Gama jest przyjazna i zbliżona do naturalnych kolorów. Wystrój to czarno-białe zdjęcia w staromodnych rozkładanych panelach, książki, zegary z kukułką i odważnikami oraz lampy naftowe.

Do połowy XVIII wieku barok osiągnął tak zawrotne wyżyny, że zmieniono jego nazwę na rokoko.
Jej szczególne cechy: dziwaczne, chimeryczne linie, ornamenty z muszli, kartuszy i zwojów, obfitość nimf, amorek, traszek, delfinów, rogali, figlarność i frywolność.
Materiały są takie same jak w okresie baroku, czyli drewniane panele na ścianach, parkiet i dywany na podłodze.
Meble są skomplikowane z misternymi rzeźbieniami, intarsjami i złoceniami.
Paleta jest aquarelle i promienna: brzoskwinia, perłowy błękit, przydymione odcienie zieleni z dodatkiem srebra i złota.
Akcesoria i wystrój – olbrzymie żyrandole, pełnowymiarowe lustra, eleganckie statuetki.

Od X wieku do okresu gotyckiego styl ten nazywany jest romańskim, ponieważ architektura i sztuka romańska zawierają te same geny romańskie.
Cechy charakterystyczne to: fundamentalność, ponętność, lapidarność, półokrągłe łuki, skąpość wykończenia, kominek.
Materiały: kamień naturalny, lite drewno, płytki mozaikowe.
Meble są ciężkie i “na wieki“, przeważają kwadratowe, prostokątne i cylindryczne. Do charakterystycznych elementów należą ławki, skrzynie, skrzynie klasztorne i sztywne krzesła z wysokimi tronowymi oparciami. Tekstylia są rzadkie.
Paleta jest pochmurna, tak jak powinno być w wieży, cytadeli czy celi mnicha.
Akcesoria i wystrój to m.in. drewniany lub kuty żyrandol, żyrandole z brązu, witraże, słoje z porowatej gliny i parafernalia rycerskie.

Pod koniec XVIII wieku ideałem był “szlachetny rycerz“: człowiek uduchowiony, rozmarzony, zakochany… Krótko mówiąc, bohater romantyczny. Moda na romantyzm błyskawicznie ogarnęła sztukę i życie codzienne.
Wnętrze charakteryzuje się plastycznymi liniami, łukami, folklorystycznymi i kwiatowymi nadrukami oraz atmosferą galanterii.
Materiały – przetworzony kamień, jasne drewno, biały tynk, tapeta z małymi roślinnymi wzorami, proste tkaniny.
Meble mają gładkie kontury i nie wyglądają masywnie. Dwu- i trzyosobowe sofy, patefony i kanapki pokrywa pieszczotliwie skórzany aksamit lub jedwab.
Kolory są “cukierkowe“, “marshmallow“, czasem trochę soczyste (wkładki są jasnoróżowe).
Dodatki i dekoracje to kandelabry i klosze, kameralne instrumenty muzyczne, bujne zasłony, poduszki z frędzlami i białe statuetki.

Styl ten oddzielił się od amerykańskiego stylu country w połowie ubiegłego wieku.
Tworzą ją naturalne materiały, akcentowane chropowatości, reliefy i formy bliskie naturze.
Efekt rustykalny tworzą brutalnie ociosany kamień, bale, nieszkliwiona glina i ciemne żelazo.
Meble są ręcznie robione i o dużym formacie. Stoły, stołki, a nawet sofy wyglądają tak, jakby właściciel sam je wykonał.
Kolorystyka podyktowana jest naturą, odcieniami drewna, kamienia i terakoty.
Dodatki i dekoracje to żyrandol-koło na łańcuchach, wełniane plecionki, skóry, przykłady garncarstwa i kowalstwa.

Zapotrzebowanie na domy w stylu starożytnych willi rzymskich pojawiło się w XIX wieku na fali historyzmu.
Cechy: opulencja imitująca starożytny Rzym, kompozycja, elementy antyczne.
Idea ta realizowana jest poprzez błyszczące tynki, polerowany kamień, gips i płytki ceramiczne.
Meble w starożytnym Rzymie wykonywano z thuja, klonu, jesionu, łącząc etruski prymitywizm z grecką szlachetnością i egipskim wystrojem.
Odpowiednie są stoły na trzech nogach, krzesła celium, ławki, fotele wiklinowe, taborety i kanapy.
Intarsja, grawerunek, figurki orłów, pawi, skrzydlatych lwów i inkrustacje z brązu obfitują.
Paleta zawiera alabastry, beże i szarości, cieniowane przez błękit, szkarłat, fiolet i zieleń.
Nie zapomnij o bordowych zasłonach, które przypominają peleryny patrycjuszy, ukrytych lampach, które rozpraszają światło, oraz popiersiach oratorów.

Autorski styl wprowadzony przez brytyjską projektantkę i dekoratorkę Rachel Asheville. Zaproponowała specjalny rodzaj renowacji rzeczy znalezionych na pchlim targu. Jest to naprawa, która pozostawia, a czasem tworzy pęknięcia, rysy i patynę, dzięki czemu kawałek czuje się jak antyk, przekazywany z pokolenia na pokolenie.
Wnętrze cechuje żywa, wiosenna paleta, vintage, kwiatowe ozdoby i staroświecki wystrój.
Użyte kolory to biel, krem, blady róż, krem, mięta, lilak i beż.
Meble – stoły ze sklejki, szuflady decoupaged lub walizki shabby, rzeźbione lub malowane komody, wiklinowe fotele, łóżka z zagłówkami, kute elementy, zmatowione lustra.
Dodatki i dekoracje – tekstylia z haftem, twillem, wyblakłą koronką, pokrowce na meble z kokardami i falbanami, abażury, sztuczne kominki z zapachowymi świeczkami lub suszonymi kwiatami, klatki dla ptaków, lalki autorskie.

“Matką“ stylu skandynawskiego była Szwecja za panowania Gustawa III. Dziś jednak styl ten zawiera elementy wyposażenia wnętrz wspólne dla pomieszczeń w całej północnej Europie.
Jego osobliwością jest ekologia, naturalność, dostępność, minimalizm, przedmioty wykonane ręcznie.
Materiały to jasne drewno, gips, farby, lakiery, bawełna, len.
Meble są niepodatne na nacisk, uniwersalne, mobilne, można je łatwo złożyć i rozłożyć.
Kolorystyka jest wyraźna, naturalna, bez krzykliwych akcentów.
Źródeł światła jest mnóstwo, do tego dochodzą okna, które nie są zasłonięte, ale stosowane w razie potrzeby, zwijane rolety lub żaluzje.
Akcesoria i wystrój reprezentują miłość do natury: słomiane kosze, butelki owinięte winem, ceramiczne figurki, suszone kwiaty i żywa zieleń. Typowy skandynawski “twist“ to zdjęcie zwierząt domowych i pejzaż morski.

Podsumowuje i oddaje tożsamość wnętrz charakterystycznych dla mieszkańców całego basenu Morza Śródziemnego.
Cechy szczególne: naturalne, lokalne surowce, czyste wyraziste kolory, motywy narodowe.
Dziki kamień, biały tynk, farby olejne, płytki ceramiczne, kafelki i drewno składają się na “repertuar“ dekoratora.
Kanapy, leżanki, szezlongi, fotele bujane i hamaki są dodawane do standardowej oferty mebli.
Stosowane są kolory białe, lniane, akwamarynowe, turkusowe, mentolowe. Okiennice, atrybut śródziemnomorski, pomalowane są w tonacji kontrastującej ze ścianami.
Akcesoria i wystrój są identyczne z lokalną kulturą. W Tunezji na przykład domy zdobi się klatkami dla ptaków, w Syrii ornamentami z adamaszku, a na Cyprze koronką z Lefkari.

Rodzaj cyberpunku, dosłownie zalał design z literatury science fiction w latach 80. XX wieku hasłem “back to the future“.
Cechy: retro-futuryzm, nawiązanie do wiktoriańskiej przeszłości, elementy fantasy, thrillera i detektywa, dramatyczna, podkręcająca atmosferę kolorystyka.
Wiodące materiały to tandem drewna i metalu, stopów i szkła.
Meble są mieszanką stylu industrialnego i wiktoriańskiego. Są tu małe sofy obite skórą, ozdobione miedzią, mosiężnymi gwoździami, krzesła wiedeńskie, łóżka z metalowymi ćwiekami, stojaki na rury, stoły laboratoryjne i stoły warsztatowe. Kultowe dla tego stylu są analogi utworów stworzonych przez szafkarza George’a Hunzingera. Wykonywał drewniane meble z elementami mechanicznymi, dzięki czemu mogły się one poruszać, składać i przekształcać.

W steampunkowych wnętrzach królują kolory brązu, brązy, zgaszone czerwienie, brązy, nikiel i miedź.
Pod sufitem zawieszone są aerostaty, a na ścianach kinkiety w formie gazowych rogów. Ławki i szafki są ozdobione jako maszyny telegraficzne i komputerowe, komunikacja jako maszyny parowe, a w komplecie są kotwice i tłoki. W ten misterny chaos wpisują się również czarno-białe portrety fikcyjnych postaci, takich jak Sherlock Holmes, Kapitan Nemo czy Frankenstein.

Styl artystyczny, odmiana abstrakcyjnego malarstwa awangardowego, wymyślony w 1015 roku przez legendarnego innowatora Kazimierza Malewicza.
Cechy. We wnętrzu Suprematyzm przejawia się jak w sztuce, poprzez linie proste, kwadraty, prostokąty i trójkąty, koła. Ich zestawienia są kontrastowe nie tylko w formie, ale i w kolorze, co tworzy dynamikę, żarliwość.
Materiały są wtórne, z wykorzystaniem drewna, tynku, płyt okładzinowych, laminatu.
Meble mają tendencję do prymitywnej geometrii; stoły, fotele, półki, łóżka podestowe w formie kwadratów i prostokątów, taborety “jednonożne“ z idealnie okrągłymi siedziskami. Wyposażenie dąży do minimalizmu, gdyż suprematyczne formy potrzebują przestrzeni.
Kolory zostały zaczerpnięte z obrazów Malewicza: biel, szarość, grafit, skoncentrowany błękit, czerwień i żółć.
Dodatki i dekoracje to lampy o wyrazistych liniach, czarno-białe zdjęcia i obiekty współczesnej sztuki konceptualnej.

Trend na techno-design pojawił się w latach 80. i osiągnął szczyt w latach 90.
Trend ten charakteryzuje się metalowymi i metalizowanymi powierzchniami, geometrycznymi kształtami, otwartym planem bez ścianek działowych, przypominającym bunkry i hangary oraz zdemaskowanymi liniami komunikacyjnymi.
Surowcami są beton, cegła, tynk surowy, blacha perforowana i falista, płytki kamienne.
Meble to metalowe sejfy i pojemniki zamiast szafek, spiralne stołki, stoliki na kółkach, krzesła o metalowych ramach i sofy z syntetycznymi pokrowcami z kieszeniami na ściemniacze i konsole.
Kolory są chłodne i niedopowiedziane: szary, stalowy, brązowy, bordowy, camelowy i khaki.
Oświetlenie jest wszechstronne, lampy wiszące, wbudowane i stojące wyposażone są w statywy, kołki do ubrań, timery i zmienne tryby intensywności.
Akcesoria i wystrój – wachlarze, modele motocykli, szklane kolby i jakiś kolorowy plastik: na przykład uchwyt na długopisy.

Styl inspirowany produktami kupca jubilerskiego, “króla diamentów“ Charlesa Tiffany’ego.
Charakteryzuje się echem secesji, wpływem Art Deco, paletą i wystrojem kojarzonym z biżuterią Tiffany’ego.
Materiały są zarówno naturalne jak i syntetyczne, ale wysokiej jakości i o jednolicie gładkiej fakturze.
Umeblowanie jest klasyczne.
Kolorystyka obejmuje biel, srebro, beż i odcienie kawy z szerokimi pociągnięciami turkusu, charakterystycznego koloru Tiffany.
Akcesoria i dekoracje obejmują lampy z witrażowymi kloszami, dyskretne tekstylia w paski, lustra i butelki vintage.

Toal to lniana tkanina, która była produkowana w czasach Ludwika XIV w miejscowości Jouy koło Wersalu. Początkowo dotyczyła ona wyłącznie tekstyliów, ale później powstał osobny strumień dekoracyjny.
Osobliwości stylu Jouy: szerokie zastosowanie naturalnych tkanin drukowanych i malowanych.
Materiały to kamień, cegła, stiuk, drewno, bawełna, len, chintz, żakard.
Umeblowanie może być klasyczne, sięgać po barok lub orientować się na rustykalne style country i provincial.
Paleta jest letnia i umiarkowanie kolorowa, z dominującymi odcieniami kolorów róży, lawendy, jaskier i niezapominajki.
Akcesoria i wystrój podnoszą i kontynuują kwiatowy temat. Zasłony, abażury, obrusy, pokrowce finezyjnie malowane w bukiety, winiety, sceny pasterskie i myśliwskie.

Znany również jako Outdoors, trend wprowadzający elementy stylu ulicznego do przestrzeni wewnętrznej.
Cechy: urbanistyka, wielowymiarowość, energetyczność, wykorzystanie estetyki miejskiej.
Materiały są zwykłe – tynki, deski, tapety i farby. Paleta do wyboru – neutralna lub z fragmentami jasnego koloru.
Meble są nowoczesne i funkcjonalne, a jednocześnie proste. Standardowy zestaw można uzupełnić o ławkę łukową “bulwarową“, stolik plastikowy na pojedynczym wsporniku, krzesło ogrodowe z kutym oparciem.
Akcesoria i dekoracje – fototapety z krajobrazami miast, obszary odsłoniętego muru lub betonu, szafki stylizowane na budki telefoniczne, latarnie uliczne i reflektory, okrągłe zegary “dworcowe“, graffiti, neony, znaki nawigacyjne.

Jest to styl, który cofa się w czasie o 40-70 lat. W przeciwieństwie do retro, vintage nie imituje przeszłości, ale odtwarza ją poprzez autentyczne przedmioty.
Cechy charakterystyczne: materiały charakterystyczne dla wybranej epoki, starannie odrestaurowane meble i dodatki, które wpisują się w ducha minionych lat i wywołują nostalgię.
Wyposażenie jest starannie i z miłością uzupełniane przez maszyny do pisania i aparaty telefoniczne, poobijane książki, porcelanowe lalki i pożółkłe fotografie.

Wnętrze jest typowe dla pałaców dożów weneckich w okresie renesansu.
Charakteryzuje się objętością, wyrafinowaniem, kolumnami, łukami, niszami, renesansowymi refleksami na każdym obiekcie.
Podłogi są marmurowe, wzorzyste, ściany ozdobione tynkiem, sufity malowane.
Kolorystyka jest złożona, z barw neutralnych, pastelowych, nasyconych – fiolet, głęboka zieleń, błękit.
Meble są drewniane z plastikowymi sylwetkami, oparcia krzeseł i sof są półokrągłe, z elementami kutymi i ze szkła Murano.
Żyrandol w formie kryształowego wodospadu oświetla specyficzny wystrój: zabytkowe mapy, teleskopy, globusy, weneckie maski.

Jej początki sięgają salonów i apartamentów Pałacu Wersalskiego. Styl kształtował się w miarę powstawania kompleksu w latach 1623-1750.
Cechy: zasady klasycyzmu, duch renesansu, techniki barokowe; artyzm, wartość historyczna głównych obiektów.
Wyrafinowane, arystokratyczne barwy: złoto, perła, turkus, mauve, lazur.
Materiały: drewno twarde, tynk ozdobny, parkiet, tynk do sztukaterii, jedwab, satyna, organza.
Meble są sybaryckie: obfite sofy, kofty w kształcie łabędzi, sofy campowe, fotele Voltaire.
Lampy o luksusowych barokowych kształtach i rozmiarach, skrzynie na biżuterię, tabakierki, pozytywki, przybory do pisania wykonane z nefrytu, onyksu i kości słoniowej dodają dworskiej atmosfery i uroku.

Królowa Wiktoria rządziła przez 64 lata, a pod jej “skrzydłami“ Wielka Brytania osiągnęła bezprecedensowy prestiż i bogactwo. Wszystko to znajduje odzwierciedlenie w eklektycznym, a zarazem brytyjsko szlachetnym wnętrzu.
Cechy są imitacją wcześniejszych stylów historycznych od gotyku do rokoka, doprawione wpływami etnicznymi z kolonii.
Domy wiktoriańskie to salony urządzone według klasycystycznych tez, gotyckie biblioteki, neobarokowe sypialnie, gabinety chińskie, indyjskie, mauretańskie.
Boom przemysłowy i produkcja maszynowa wyparły drogie drewno; w wykończeniach pojawiły się papierowe tapety i płyty ze sklejki. Ale wartość materiałów podnosiła ornamentyka: tłoczone i złocone liście paproci, egzotyczne ptaki i kwiaty. Ważny jest jeszcze kominek z kutą kratką.
Kolory to gama brązów, delikatne odcienie wiśni i zieleni.
Umeblowanie jest obfite, z naciskiem na uwielbiane przez Brytyjczyków fotele i sofy. Wystrój jest różnorodny: lustra, obrazy, kinkiety w złoceniach, srebra rodowe, rękodzieło tubylców.

Oczywiście spadkobierca wielkiej, zaawansowanej architektonicznie cywilizacji ma swoją własną filozofię projektowania. Dlatego włoskie wnętrza należą do najbardziej poszukiwanych.
Cechy: odwołanie do antyku (freski, stiuki, witraże), precyzyjna symetria, dekoracja fragmentu.
Materiały są w harmonii z otaczającą przyrodą: kamień, drewno, matowe płytki, tynk.
Paleta również rezonuje z otoczeniem: zastosowano kolory białe, lazurowe, szmaragdowe, złote, beżowe, brązowe i niebieskie.
Do ikonicznych elementów należy stolik kawowy przy sofie, stół kuchenny z marmurowym blatem, głębokie fotele i kilka wiklinowych krzeseł.

Jednak styl włoski nie jest jednorodny, może być miejski lub rustykalny, w zależności od regionalnych zwyczajów. Przykładem może być styl toskański, będący odmianą stylu włoskiego.
Styl toskański – “skrzyżowanie“ wzorów włoskich, francuskich i hiszpańskich. Charakteryzuje się otwartymi gniazdami, teksturowanym tynkiem, płytkami cotto, malowanymi meblami, a we wnętrzach żywą zielenią.
Akcesoria i dekoracje to dywany, kute świeczniki, wazony z owocami i białe figurki.