Podstawową zasadą nowoczesnej klasyki jest niedopowiedziana elegancja. Styl ten łączy w sobie najlepsze pomysły z wielu epok i trendów wnętrzarskich.

O ile styl klasyczny można określić słowem “luksus“, o tyle styl neoklasyczny charakteryzuje słowo “umiar“. Styl ten wchłonął to, co najlepsze od swoich poprzedników, pozbywając się masywności i ciężkości, i wprowadzając nowoczesne materiały i przedmioty.

To właśnie umiar i odrzucenie wszelkiego rodzaju nadmiaru oraz uproszczenia w projektowaniu odróżniają nową klasykę od tradycyjnej.
Jeśli w pomieszczeniu zastosowano kominek, jego portal powinien być mniej masywny. Tekstylia są zawsze używane w stonowanych odcieniach.

Nowoczesna klasyka zawiera tylko nutę klasyki, jej nienachalną obecność, zgrabnie zaznaczoną przez jej główne elementy.

Kolejną dobrą rzeczą w nowym klasyku jest to, że jest dość wyrozumiały, jeśli chodzi o wybór materiałów wykończeniowych. W przeciwieństwie do swojego poprzednika, neoklasyka nie wymaga drogiego drewna czy kamienia. Całkiem dopuszczalne jest użycie nowoczesnych materiałów.

Ściany mogą być malowane, zdobione tynkiem, a nawet tapetowane. Na podłogę nadaje się parkiet (jak w naszym przypadku), laminat, płytki lub wysokiej jakości linoleum.

Styl ten charakteryzuje się brakiem ostrych kontrastów. Kolory płynnie przechodzą w siebie, dając wrażenie wnętrza otulonego lekką mgiełką.

Stosowane są następujące schematy kolorystyczne:
– Szarość i biel z turkusowymi lub różowymi detalami.
– Piaskowy beż z brzoskwiniowymi i czekoladowymi tonami.
– Białe i beżowe odcienie z elementami pistacji lub oliwki.
Dopuszczalne są również cięższe i ciemniejsze kompozycje z dużą ilością kawy, czekolady czy ciemnej szarości.

Dla nowej klasyki, w przeciwieństwie do wcześniejszych stylów, tekstylia nie są jednym z kluczowych elementów wnętrza.
Zasłony i tiule nie powinny zwracać dodatkowej uwagi skomplikowanymi lambrekinami – najlepiej zdecydować się na lekkie pionowe plisy i minimalne warstwy.
We wnętrzach neoklasycznych można stosować tkaniny meblowe lub okienne o wzorach kwiatowych lub monochromatycznych, ale przy wyborze nadruku należy unikać ostrych kontrastów w ornamentyce, dając pierwszeństwo pastelowym kolorom i stonowanym zestawieniom.

Żyrandol sufitowy jest jednym z najbardziej zauważalnych elementów wnętrza, dlatego w neoklasycznym wnętrzu najczęściej on jest wyrafinowany, dość duży i klasyczny.
Oprócz roli dekoracyjnej, taki żyrandol wypełnia pokój światłem i pomaga przydymionym odcieniom wnętrza stać się cieplejszym i bardziej przytulnym.
Czasami, jeśli zapewniona jest duża ilość innych detali w stylu klasycznym, stosuje się prostsze i mniej rzucające się w oczy oprawy, nawet nowoczesne, a czasem stosuje się ukryte lampy sufitowe.

Uniwersalność neoklasyki pozwala na zastosowanie zarówno eleganckich mebli z zakrzywionymi nogami, jak i prostszych, nowoczesnych i bardziej zwięzłych modeli. Meble łączone są w jedną kompozycję poprzez kolor czy fakturę.
Styl neoklasyczny jest ciekawy właśnie ze względu na te połączenia. W jednej przestrzeni może znajdować się klasyczna witryna z książkami i prosta prostokątna kanapa bez żadnych falban. I ta mieszanka form wygląda harmonijnie i nie powoduje dysonansu percepcyjnego.
Styl ten charakteryzuje się jasnymi kolorami, ale meble tapicerowane mogą być wykończone jednobarwną tkaniną w ciemniejszych odcieniach, a meble mogą stanowić efektowny kontrast z kolorem ścian i podłogi.

Powściągliwość i umiar w odcieniach i kształtach głównych elementów stylu neoklasycznego trzeba po prostu wyważyć, aby wnętrze nie okazało się nudne i pozbawione życia. W tym celu wykorzystuje się wszystkie elementy klasycznego wzornictwa – lustra, obrazy, statuetki, kominki, listwy, a nawet kolumny. Najtrudniejsze jest to, aby nie uczynić wnętrza zbyt nudnym i sprawić, aby detale były ekscytujące, ale nie natrętne. Elementy te powinny wyglądać jak starannie zachowane dziedzictwo przeszłości, przeniesione w nasze czasy i znajdujące swoje miejsce wśród rzeczy współczesnych. Przy całej swojej pozornej prostocie, to właśnie zestawienie epok jest najtrudniejszym elementem.